Mijn relatief vlakke aanloop om na het wakker worden de beentjes geleidelijk aan een beetje warm te draaien had ik gister al weggefietst, waardoor de dag vandaag direct starte met een steile klim van 10% over een afstand van drie kilometer door de Via Mala kloof. Was de Polenweg langs de Rijn gister indrukwekkend, dan was deze kloof dat zeker. Zoveel rauwe natuur en zulke enorme dieptes waar je in zou kunnen storten. De beentjes waren verassen vlot wakker en voordat ik het wist was ik bovenaan de kloof waar deze zich verbreedde tot een breed dal met daarin een waar Alpen landschap met paarse Milka koeien en al.
Na een kilometer of 7 lekker vlak tussen de koeien door te hebben geslingerd deed de volgende kloof zich aan. De eerste paar kilometer 8% omhoog en daarna volgden de eerste haarspeldbochten die me langs de bergwand verder omhoog brachten. De klim was vermoeiend, maar door onderweg naar boven voldoende foto's te maken pak je toch je rust momentjes, zonder dat het daarbij lijkt alsof je eigenlijk even niet meer voorruit komt (wat op sommige momenten best wel even het geval was, maar das een geheimpje en mag niet doorverteld worden).
Boven aan de kloof kwam ik terecht bij een stralend blauw stuwmeer met uitzicht op echt besneeuwde bergtoppen. Dit was op 1500m hoogte en het was hier aanzienlijk kouder dan beneden. Er stond een flink harde koude wind. Langs het meer heb ik gepauzeerd en mijn broodjes gegeten om voldoende energie in te slaan voor de laatste etappe omhoog. Ik mocht nog een paar kilometer vlak fietsen naar Splügen, waarna het laatste stuk klimmen begon. 6km lang 9% en de laatste 3km nog even 10% stijgen (=1 meter omhoog over een horizontale afstand van 10 meter, klinkt niet zo erg toch?).
Het wilde niet. De helling was te stijl en mijn arme beentjes besloten zuur te worden. Maar 9km omhoog wandelen leek me ook niet echt haalbaar of wenselijk. En ik vond Splügen te koud om te overnachten. De oplossing was om haarspeldbochten te bedwingen met haarspeldbochten. Als een ziek dier ben ik al slingerend over de weg omhoog gefietst. Want wanneer je de horizontale afstand waarover je stijgt vergroot dan wordt het hellingspercentage vanzelf minder toch? En op die manier ben ik (met wederom veel tussenpozen) uiteindelijk toch bovengekomen. Zonder ook maar een meter te hebben hoeven lopen. En bij grote uitzondering heb ik vervolgens een selfie gemaakt. Op het hoogste punt, bij de grensovergang, met de Italiaanse vlag.
En nu zit ik aan mijn grote blauwe koude bergmeer met daarboven een stralende zon. Zodra ik de pas voorbij was brak de lucht open en verdwenen de Zwitserse wolken. Als ik morgen wakker wordt en de lucht is nog steeds zo mooi blauw, dan blijf ik hier een dag hangen. Dan zijn het geen Ardennen, Vogezen of Alpen die me vertragen, maar dan is het de aantrekkingskracht van een groot koud blauw bergmeer met daarboven een stralende zon en langs de kust voldoende betaalbare gelegenheid tot eten en drinken en ontspanning. Ik lig immers nog steeds een dag voor op schema en bovendien heb ik vakantie!
