De eerste x was aan het begin van de dag, na het inslaan van de nodige proviand bij de lokale supermarkt. Spullen gekocht, in de tassen gestopt, klaar voor vertrek, maar dan het keiharde besef dat dat kleine zwart met zilvere stukje onmisbare metaal ontbreekt. Dan valt er toch wel een soort steen in je maag. Tassen weer leeg, niks te vinden. Dan begin je toch te zweten. Winkel ingelopen om te kijken of de sleutel misschien nog bij de kassa lag - waarbij ik in een verdere lege winkel via de kant van de kassier zocht waarmee ik me de woede van de kassier op de hals haalde want die moet minimaal gevreesd hebben dat ik zijn kassa leeg kwam roven want anders reageer je niet zo agressief volgens mij - maar geen sleutel. Laatste hoop was de prullenbak voor de winkel die ik item voor item (vooral lege bierblikjes) leeghaalde waarmee ik wederom de woede van de kassier op mijn nek haalde, maar gelukkig vond ik onderin - net voordat de kassier me bij de prullenbak wilde wegrukken - mijn alles geliefde sleuteltje wat ik direct voor de kassier zijn neus hield, waarna hij heel hard begon te lachen en me hard op mijn schouder klopte en hij gerustgesteld weer naar binnen ging. Opgelucht de lege bierblikjes terug in de prullenbak gegooid en weer op weg, natuurlijk met het voornemen om wat beter op het sleuteltje te passen.
De tweede x was na het eten. Tot zover mijn goede voornemen. Ik was teruggekomen uit de stad, had mijn fiets bij het hotel aan een paal vastgezet, had wat gegeten bij het restaurant onder het hotel en was daarna naar mijn kamer gegaan om lekker te gaan slapen. Ik voelde nog even in mijn rugtas of zich daar inderdaad mijn sleuteltje bevond maar nee, voor de tweede x die dag ving ik bot en kwam dat nare besef dat ik mijn sleutel niet had. Tas leeggemaakt, zakken gecontroleerd, maar niks. Vervolgens mijn sporen teruggevolg, bij de receptie gevraagd of er een sleutel gevonden was, arme receptioniste helemaal meezoeken, navraag gedaan bij het restaurant, gevraagd of ze bij het afgeruimde tafellinnen konden kijken, maar niks! Dan begint het zweten pas echt, want ik had geen opties meer. Uiteindelijk uit wanhoop de keuken van het restaurant ingedoken en zelf tussen het vuile tafellinnen gezocht en ja hoor, daar was die weer. Mijn lieve sleuteltje. De stresslevels waren op zijn hoogst.
Al met al gedoe. Blijkbaar kunnen niet alle dagen leuk zijn... Vandaag was beter. Het was niet meer zo godvergeten heet als gister en op mijn gemak heb ik de Apennijnen beklommen. De laatste grote beklimming van deze reis. Van 0 naar 900 meter, waarbij ik een groot deel samen heb gefietst met een ontzettend gezellige en vriendelijke Romein die op weg was van het Gardameer terug naar huis, en alles wilde weten van mijn tocht want zo'n lange reis maken, dat wilde hij ook nog wel een keer. Weer heel veel mooie vergezichten voorbij zien komen en nu lig ik in de zon en in het gras te genieten van een geweldig uitzicht. Tot morgen!
Ow en ben overigens vandaag door de magische 2000 kilometer grens heen gebroken. Mijn tellertje is omstreeks het middaguur voor de derde maal deze trip op nul begonnen, daar duizendtallen te hoog voor hem gegrepen zijn. Verder is het een lief tellertje en doet ie braaf zijn werk.
Wel fraai.
En dan aan de top. 900 meter geklommen. De laatste grote klim van deze trip.
