De laatste kilometers fietste soepeltjes weg, met her en der nog even een fel klimmetje. Vooral het doorkruisen van de Romeinse ochtendspits was een hele ervaring, hoewel ik vrees voor de resterende levensduur van mijn longen na achter al die vieze Italiaanse auto's, bussen, vrachtwagens en motoren te hebben gereden. Wanneer je dan tegen de muren van Vaticaanstad aanrijdt komt het besef dat je echt aan de laatste kilometer begonnen bent en bij de entree van het Vaticaans museum besefte ik me dat ik voor het eerst in 4 weken tijd en na precies 2700km (op het Sint Pietersplein stond mijn oude vertrouwde tellertje op 700.21km en daar nog 2000 bij opgeteld) voor het eerst weer op een plek was waar ik al eens eerder was geweest. Ik heb de afgelopen weken heel vaak het gevoel gehad nog nooit verder van huis te zijn geweest dan dat ik was, terwijl ik eigenlijk gewoon in mijn Europese achtertuin aan het spelen was. Het ergens op eigen kracht komen doet wat dat betreft iets vreemds met je locatiebesef. Wanneer je dan aankomt op een plek die je "kent" dan voelt dat als thuiskomen!
Vanaf het Sint Pietersplein ben ik doorgefietst naar de camping Flaminio. Daar heb ik mijn tent opgezet, heb een uur onder de douche gezeten, heb wat gegeten en ben vervolgens neergeplofd onder een parasol aan het zwembad om van daaruit te lezen slapen schrijven drinken lezen slapen zwemmen etc. Heel lui en tegen alle principes van het begrip fietsvakantie in, maar wel lekker! Het fietsen is echter nog niet helemaal over... Morgen gaan ik en Ezel de stad onveilig maken en een dagje genieten van één van de mooiste steden die ik ken (waarbij Ezel waarschijnlijk voornamelijk vastgeketend staat aan een kantaarnpaal)! Vervolgens moeten we zaterdag ook nog ergens naar het vliegveld, wat ik denk ik ook maar al fietsend doe...
Iedereen bedankt voor alle felicitaties, gelukwensen en bovenal de interesse! Het was me het tochtje wel!
