1/07 dag 28 Meer van Bracciano

Na gisteravond na aankomst nog even het centrum van Orvieto bezocht te hebben met de venucudinges en mezelf verwend te hebben met een heerlijk pizza capricridinges (moeilijke woorden allemaal) ben ik gister toch voldaan naar bed gegaan. Heb vanochtend vroeg nog even naar de hoogteprofielen gekeken en toen besloten dat ik toch zou inzetten op het einddoel voor deze reis: Rome. Op de route lagen nog drie flinke hobbels die genomen moesten worden en daarna zou de route heerlijk uitvlakken. Ik zou wel eens laten zien waar overmoed toe kan leiden!

Bovenop de eerste hobbel werd ik verwend met een schitterend uitzicht op Cevita; een middeleeuws stadje wat zoals alle stadjes in Italië bovenop een berg is gelegen. Door een aardbeving weet ik hoeveel jaar geleden is een deel van de berg waar het stadje op gelegen is ingestort waardoor het stadje nu moederziel alleen op een enorm rotsig voetstuk staan. Geweldig mooi!

Bovenop de tweede hobbel werd ik beloond met bossen en dus schaduw. Door die bossen liep een weg die de naam weg niet zou mogen dragen, maar aan een van de plassen in de weg die eigenlijk geen weg is stond een wild zwijn met drie baby zwijntjes te drinken. Met van die streepjes op de rug en al! Maar hoe passeer je vervolgens een moeder zwijn met drie kindjes? Ik heb geen idee wat voor schade zo'n beest je aan kan richten als het zich bedreigd voelt... Uiteindelijk maar hard op ze afgefietst en hard geschreeuwd en dat heeft gewerkt. Heel bijzonder! Zo'n encounter met familie zwijn. Hoewel ik ze in Basel in de dierentuin ook al had gezien (enorme dooddoener dit, i know! )

Bovenop de derde hobbel werd ik beloond met een schitterend uitzicht over het Lago di Braccidingus (de energie om uit te zoeken hoe het precies heet en hoe je het schrijft ontbreek momenteel volledig) en onderaan de hobbel, aan de oever van het meer, waaide een heel erg lekker verkoelend briesje, wat vervolgens al mijn intenties om vandaag Rome te bereiken weg blies. Koude blauwe bergmeren met een stralende zon erboven hebben een aanzuigende en daarmee vertragende werking op mij.

En dus sta ik nu net zoals dat ik gister verkondigd heb op nog zo'n 40 kilometer van Rome af, waar ik morgenochtend in de koele ochtendlucht heel erg op mijn gemak heen ga fietsen. Gister even doorhalen heeft dus toch wel zijn voordelen gehad, anders had ik morgen nog zo'n 85 kilometer moeten fietsen én de laatste van de drie hobbels vandaag nog moeten beklimmen. En dan had ik niet nu aan dit heerlijke mooie meer gezeten.

Voorlopig moet ik nu eerst de tent opzetten. 2658 kilometer zegt het tellertje. Reeds 226 meer dan oorspronkelijk gepland...

Terugblik op Orvieto. Gisteravond was de Dom een stuk indrukwekkender toen ik er vlak voor stond. Vanaf hier ist net een poppenhuis...

Cevita bij Bagnoregio. Afgezonderd van de rest van de wereld na een aardbeving.

Bovenop de berg kwam ik een wild zwijn tegen met drie kleintjes. Goed kijken in het midden van de foto zijn de kleintjes te zien (echt waar tis geen fantasie).

En natuurlijk weer schitterende vergezichten.

En nog meer...

Een heel verleidelijk blauw koud meer! Zo aantrekkelijk! Alleen lag het aan de verkeerde voet van de berg. Ik moest de andere kant op afdalen.

Romeins amfitheater.

Etruskische graven in de bergwand.

En mijn uitzicht voor vanavond! Heb er al in gelegen. Probeer je voor te stellen dat elke schittering op het water de reflectie van de zon is, dan zien je duizenden zonnen...